Disecta Membra
Jeden z moich starszych, zbudowanych średnio poprawnie, wierszy. Zależy mi na opinii innych, krytyka miło widziana.
"Rozmowa wilka z kotem"
Raz się pyta wilk do kota,
Co leży przed domem.
Czym są ludzie?
Kot nie myśli długo.
Odpowiada
To takie stworzenia.
Co krzyczą i histeryzują.
Albo nic nie robią wcale.
No te dziwne stwory,
Z dwiema nogami.
Czy ty uwierzysz,
Że jedzą z porcelany?
I mordują się wzajemnie.
Po co?
Nie wiem.
Tak trudno ich zrozumieć.
Bo się ciągle śpieszą.
A jeśli nie
Donikąd nie zmierzają.
Siedzą w miejscu, jedzą.
I ciągle narzekają.
Choć często nie ma na co.
I biegają dookoła,
Krzycząc że zabłądzili.
Nie pytają o drogę,
Bo są za mądrzy.
I wiedzą wszystko,
Choć nie mają pojęcia.
Wszyscy się biją
I krzywdzą wzajemnie.
Pytasz po co, wilku?
Nie wiem